इन्जिनियर बन्छु भनी सपना बोकी प्राविधिक धारबाट मिहिनेत र लगनशीलताबाट सपना पूरा गर्न सफल कथा

मेरो वि.स.२०४६ सालमा नुवाकोट जिल्ला साविकको गेर्खु गा.वि.स हालको बिदुर नगरपालिका वडा नम्बर ११ बितलबमा जन्म भएको हो । गाउँमा मध्यम वर्गीय परिवारको परिवेश र सेरोफेरोमा मेरो बाल्यकाल बित्यो । गाउँको प्राथमिक अध्ययन गाउँको कालिका प्राविबाट गरे र माध्यमिक शिक्षाको लागि घरबाट दुई घण्टा हिँडेर चण्डेश्वरी माध्यमिक विद्यालयमा जानुपर्थ्यो र त्यहीँबाट मैले वि.स. २०६२ मा एस.एल.सी पास गरे ।

म सानो छँदादेखि नै इन्जिनियरिङमा रुचि लागेको थियो । मलाई स्मरण छ म कक्षा ५ मा पढ्थेँ । गाउँमा जलाधार कार्यक्रम मा एक जना इन्जिनियर आउनु भएको थियो, उहाँले हामी बच्चाहरूलाई माया गर्नुहुन्थ्यो र उहाले एकदिन मलाई मेरो नाम अङ्ग्रेजीमा लेख्न भन्नुभयो भयो मैले "Pralad" लेखे मलाई त्यहीँ पढाइएको थियो तर उहाले यसो होइन "Pralhad" हुन्छ भनी सच्याइदिनु भयो । उहाँ गाडीमा आउनुभएको र राम्रो पारिश्रमिक, अङ्ग्रेजी पनि राम्रोसँग आउने देखेर म उहाँको व्यक्तित्वबाट प्रभावित भइसकेको थिएँ । उहाँलाई देखेर उहासँग बोलेर म आफू पनि इन्जिनियर बन्ने सपना देखेँ ।

मेरो इन्जिनियर बन्ने सपनालाई साकार गर्न एसएलसीपछि म काठमाडौँ आए । यहाँ दाइहरू बस्नुहुन्थ्यो । आर्थिक अवस्था कमजोर भएकाले प्राइभेट कलेजमा पढ्न नसकिने भएकाले सरकारी कलेजमा नै पढ्ने निर्णय गरेँ । नेपाल सरकारको स्वामित्वमा रहेको तथा सिटिइभिटीको आफ्नै आङ्गिक संस्था बालाजु स्कुल अफ इन्जिनियरिङ एन्ड टेक्नोलोजीमा गएर फारम भरे । त्यसपछि गाउँमा रोपाइको सिजन सुरु भएको हुँदा गाउँ फर्केँ ।

साथीहरूले प्रवेश परीक्षाको बारेमा जानकारी दिएपश्चात् म काठमाडौँ फर्केँ । मसँगै फाराम भरेको साथीहरूले प्रवेश परीक्षाको लागि तयारी गरी बसेका जानकारी पाएँ र मैले केही नगरेकाले सक्दिन कि भन्ने महसुस भएको थियो तर आफूलाई मन पर्ने विषय र सपना भएकाले प्रवेश परीक्षा दिएँ र गाउँ फर्केँ ।

प्रवेश परीक्षामा पहिलो लिस्टको १३ नम्बरमा मेरो नाम निस्केको थियो, म आफैँ दङ्गै । गाउँमा रिजल्टको बारेमा जानकारी पाउन नसकेर म यहाँ बुझ्न मात्र आएको थिएँ । यहाँ आएपश्चात् उच्च नम्बर आइ नाम निस्केको थाहा पाएँ र एकदम खुसी थिएँ तर पहिलो लिस्टको भर्ना सकिएर दोस्रो लिस्टको भर्नाको अन्तिम दिनमा क्याम्पस पुगेको रहेछु । भर्ना गर्नका लागि सोही दिन २५ हजार रुपियाँ तिर्नुपर्ने जानकारी भयो । गाउँबाट कुनै योजना नभई आएको मलाई तब त्यहाँ सङ्कट आइपर्यो । त्यसपश्चात् म जसरी पनि भर्ना गर्छु भन्ने अठोट बोकी काठमाडौँमा रहनु भएका आफन्तहरूलाई सम्पर्क गरेँ तर कसैले पनि त्यही समयमा तत्काल २५ हजार जुटाउन नसकिने बताउनुभयो ।

म निराश हुँदै कलेजको गेटमा पुगेको थिएँ । एकजना अङ्कलले के भयो बाबु भनेर सोध्नुभयो । मैले सङ्कोच नमानी उहाँलाई सबै कुरा बताए । मेरो समस्या राम्रोसँग सुन्नुभएपश्चात् उहाँले मलाई २५ हजार दिनु हुने र ३ दिनभित्र गाउँमा कुरा गरी फिर्ता गर्नु भनी मलाई विश्वास गरिदिनुभयो । उहाँले आफ्नो छोरालाई मसँग पहिचान गराउँदै छोरा पनि यही पढ्ने बताउनुभयो र पैसा आएपछि छोरालाई नै दिनु भन्नुभयो । उहाँको सहयोग पाउँदा मेरो अगाडि भगवान नै प्रकट हुनुभएको सरह महसुस भयो । उहाँको कारणले मेरो जीवनको मोड परिवर्तन भयो । पछि बुज्दै जादा उहाँ नेपाल विधुत् प्राधिकरणको अधिकृत हुनुभएको थाहा पाएँ । एक अपरिचित व्यक्ति मलाई विश्वास गरी सहयोग गर्नुभएको उहाँलाई म सधैँ सम्झिरहन्छु र आफूले सक्दो कसैलाई सानो सहयोग गरे पनि कसैको जिन्दगीको मोड परिवर्तन हुन सक्छ भन्ने सिकेको छु ।

डिप्लोमा तेस्रो वर्ष पढिसकेपश्चात् एक जना सिनियर इन्जिनियर दाइको सल्लाहमा डिलाइट इलेक्ट्रिकल इन्जिनियरिङ प्रा.लिमा सबइन्जिनियरको रूपमा काम सुरु गरेँ र अहिले म यही कम्पनीको डाइरेक्टर भएको छु । यो कम्पनीको वार्षिक कारोबार रकम १५ करोड माथि रहँदै आएको छ । हाल म यो कम्पनी अतिरिक्त कन्स्ट्रकसन, होटललगायत ६ ओटा अन्य कम्पनीमा बोर्ड अफ डाइरेक्टरको रूपमा रहेको छु । मैले इन्जिनियरिङमा स्नातक र व्यवस्थापनमा स्नातकोत्तर (एम.बि.ए ) गरेँ । हालसालै कानुनमा एलएलबीको अन्तिम वर्षको परीक्षा सकेको छु, मलाई मेरो चाहनाअनुसार हरेक सफलता मिल्नुको कारण मेरो परिवार र प्राविधिक शिक्षा नै अध्ययन गरेकी मेरो श्रीमतीको पूर्ण साथ र सहयोगले पनि हो ।

अहिलेको प्राविधिक शिक्षा एकदमै पहुँचयोग्य र सुलभ भएको छ । प्राविधिक शिक्षा पढेपश्चात् आफ्नो खर्च आफैँ धान्न सकिन्छ, आफू आर्थिक रूपमा अब्बल हुन सक्छौँ । नेपालमा रोजगारको मार्केट हेर्ने हो भने प्राविधिक शिक्षा हासिल गरेको व्यक्तिहरू प्रस्फुटाएका छन् र रोजगारी पनि पाइहाल्न सकिन्छ । गाउँतिर प्राविधिक शिक्षा महङ्गो हुने भ्रम छ, यो गलत हो । अहिले प्राविधिक शिक्षामा सरकारले विभिन्न सुविधा र छात्रवृत्तिहरूको प्रबन्ध पनि गरेको छ ।

मैले सानैबाट आफ्नो परिवारको आर्थिक र पारिवारिक अवस्था बारेमा अवगत रहिरहेको थिएँ । १० कक्षा पढ्ने क्रममा साना कक्षाको विद्यार्थीलाई ट्युसन पढाउने गर्थेँ । प्राइभेट कलेजमा पढ्न नसकी सरकारीमा पढेँ । सपना निरन्तर रूपमा देखेँ र मिहिनेत र लगनशीलता त्यही रूपमा दिए । आर्थिक पारिवारिक परिवेशले सपना देख्न रोक्दैन, सपना पूरा गर्न सकिन्छ । सपना देख्नुहोस् तर त्यो सपनालाई पूरा गर्न निरन्तर रूपमा मिहिनेत गर्नुपर्दछ । जुन आज म प्राविधिक शिक्षाकै कारण आफ्ना रहर र चाहनाहरू पूरा गर्न सफल भएको छु मैले आफ्नै घर, गाडी र विभिन्न व्यवसायमा करोडौँको लगानी गर्न सकेको छु, त्यसैले तपाईहरू पनि प्राविधिक शिक्षा अध्ययन गर्नुहोस् र मिहनेतका साथ काम गर्नुहोस् तपाईहरूको पनि त्यो सबै चाहनाहरू प्राविधिक शिक्षा र मिहिनतले अवस्य पूरा गर्ने छ । मैले जुन सफलता ३५ वर्षको उमेरमा पाएको छु, त्यो सफलता अहिलेका भाइबहिनीहरूले अझ कम उमेरमै पाउन सक्नु हुन्छ । मलाई २५ हजार दिई भर्ना गर्न सहयोग गर्नुभएको दिनबाट मेरो जीवनको मोड परिवर्तन भयो र यसमा अहिले विश्लेषण गर्दा मैले तब आफ्नो समस्या निर्धक्क रूपमा भन्न सकेँ, सहयोग माग्न सके भन्ने महसुस हुन्छ । जब आवश्यकता पर्छ, तब सहयोग माग्न पनि सिक्नुपर्दछ । काममा जिम्मेवार र लगनशील हुन सके आफूले देखेको सपना पूरा हुन्छ नै, त्यसैले सपना देख्न थाल्नुहोस अवस्य पूरा हुन्छ ।