मेरो जेठो छोराले कक्षा १० पछि विज्ञान पढ्छु भन्थ्यो । म स्वयम्‌ले तिमी विज्ञान पढ्न सक्दैनौँ कमर्स पढ भनेर भनेँ । अहिले आँकलन गर्दा एकदमै गल्ती गरे जस्तो हुन्छ । अहिले छोरा विदेशमा छ । हामी अलि कम बोल्छौ । संवाद गर्दा ऊ त्यति नखुलेको जस्तो महसुस हुन्छ । मेरो यही अनुभवले मैले कान्छो छोरालाई भने स्वस्फूर्त निर्णय गर्न सक्ने वातावरण निर्माण गर्दिएँ ।कान्छो छोरो कलेज सँगसँगै डिजिटल मार्केटिङ्ग गर्छ । कहिलेकाहीँ जिस्किएर म त २४ वर्षमा रिटाएर हुने गरी काम गर्छु भन्छ ।

किशोर अवस्थाको हुँदाखेरि झर्किने झगडा गर्ने लगायतका कुराहरू भइरहन्थ्यो । दाजुभाई एकदमै झगडा पनि गर्थे । फेरि पढ्ने चाह भने उत्तिकै थियो । यस्तो बेलामा हामीले नानीबाबुहरुको कुन गुणलाई बढी प्रोत्साहन दिने र कुनलाई कम भन्ने कुरा ख्याल गर्नुपर्दो रहेछ।

नानिबाबुहरुले भनेका कुराहरु इच्छाहरु हामीले सुन्थ्यौँ। आफ्नो ईच्छाले गरेको काम राम्रो हुन्छ भन्ने हामी अभिभावकलाई महसुस हुन्थ्यो । सामाजिक दबाबमा आएर कुनै पनि निर्णय लिँदा त्यसको जिम्मेवारी बोध कम हुन्थ्यो । बालबच्चाहरू किशोरअवस्थामा आएपश्चात् उनीहरूसँग साथी जस्तो व्यवहार गर्न थाल्यौँ । आफ्नो कुराहरू भन्ने र उनीहरूको सुन्ने गर्यौँ । धेरै कडाईका साथ प्रस्तुत भएनौँ । एउटा राम्रो सम्बन्ध विकास गर्ने प्रयत्न गर्यौ, जसको फलस्वरूप हामी बाबुआमा र बाबुहरुबिच राम्रो सम्बन्ध स्थापित भयो ।

अभिभावकको भूमिका एकदमै उल्लास र मिठासका साथ बिताएँ । यसको आफ्नो जिम्मेवारी पनि हुन्छ । हामी अभिभावकहरूले पनि एकआपसमा प्यारेन्टिङ्गसम्बन्धी कुराहरू गर्दै जानुपर्छ भन्ने लागेको छ।